[A] W - Kornwalia [I] - sukces

Wyjście poza barierę było chyba najgłupszym pomysłem, który kiedykolwiek przyszedł do jego łepetyny. Na pewno nie powinien wprowadzać go w życie; powinien jak najszybciej zapomnieć, zostać przy pielęgnowaniu warzyw, to było bezpieczne, to potrafił robić. Opiekowałby się spokojnie i bezpieczne roślinami i... Znowu w ogóle by się nie liczył. Znowu byłby tym słabeuszem, który nawet nie mógł o sobie decydować.
Wziął głęboki wdech. Stał na granicy już od kilku minut, przyglądając się otoczeniu, czekając na nie wiadomo co. Był zanurzony w myślach, wątpliwościach i lęku. Powoli robiło mu się jednak zdecydowanie za zimno, trzeba było w końcu się ruszyć, nogi jednak jakby przymarzły mu do ziemi. Zerknął do tyłu, na barierę. A może by tak...? Zacisnął zęby, potrząsnął głową. Nie było sensu wracać. Był przygotowany. Wziął ze sobą spory plecak, w którym jak na razie była tylko butelka wody, nóż do mięsa i kilka kwiatków z ogrodu wybranych specjalnie pod kątem najbardziej intensywnego zapachu. Miał nadzieję, że zawinięcie je w bawełnianą koszulę pomoże w zatamowaniu ich woni do czasu, gdy będą mu potrzebne. Z ogrodu zwinął też spory kij, coś, czym walczył już wiele razy. Coś, co złamie się przy pierwszej lepszej okazji, no ale i tak było lepsze niż nic. Jedynym, czego mu brakowało, była wewnętrzna gotowość.
Chcesz zostać i znów komuś podlegać? – zacisnął palce na badylu. – Czy może wziąć los we własne ręce?
Postawił krok do przodu. Teraz powinno być z górki, ale kolejne wcale nie były dużo łatwiejsze. Cóż, przynajmniej czym dalej się oddalał od bariery, tym mniejsza szansa, że wróci do niej z krzykiem. Mgła ograniczała widoczność, skupił więc swój wzrok jedynie na ziemi pod stopami. Starał się stawiać kroki najciszej jak mógł, uważał też, żeby o nic się przypadkiem nie poślizgnąć. Wysilił słuch. Serce przyśpieszało za każdym stuknięciem. Drgał przy każdym odgłosie, nieważne jak bardzo odległym, przynajmniej się jednak nie zatrzymywał. Posuwał się naprzód, powoli, ale systematycznie. Mógł to zrobić.

Mgła irytowała i dezorientowała, ale dawała przynajmniej nadzieję, że nie tylko on miał z nią kłopoty. Słaba widoczność wcześniej działała mu tylko na korzyść; oczywiście w tym momencie niczego nie przemycał, chyba że swoje życie, starał się jednak czerpać pocieszenie z czegokolwiek. Musiał. Za każdym razem gdy gdzieś tam wyłaniał się cień stworzenia nie mógł być nawet pewien czy było ono prawdziwe.
W pewnym momencie usłyszał coś więcej. Bliżej, głośniej niż tylko odległe stukoty i pojękiwania. Przystanął, uniósł wzrok, obserwował jak cień przemyka tak blisko, najwyraźniej go otaczając. Przełknął ślinę. Korciło go, żeby rzucić się do ucieczki, ale kiedy to w czymkolwiek pomogło? Odwrócił się przodem do źródła ćwierknięcia, a potem wycofał się o parę kroków i ukrył za najbliższym drzewem. Oparł się o korę jedną ręką, wychylił się odrobinę i zmrużył oczy, próbując dostrzec stwora. Albo przynajmniej jakikolwiek szczegół, który mógłby mu pomóc w walce.

The member 'Kornwalia' has done the following action : Dices roll

'Rodzaj potwora' :

Spodziewał się strasznego, przerażającego stwora, na który widok będzie miał ochotę uciec  z krzykiem i nigdy nie wrócić. Wielkiej szkarady, która naskoczy na niego z przerażającymi szponami czy zębami, czy ostrym ogonem, czy zionie na niego ogniem z pyska. Istota przed nim... Była śliczna. Dziwna, ale śliczna, poza tym wyglądała dość żałośnie i nie sprawiała wrażenia chętnej do ataku. Myghal zamrugał, a potem ostrożnie wyszedł ze swojej kryjówki i przykucnął, wyciągając rękę do potwora jakby był to jakiś bezpański, przerażony pies, a nie paskuda, która potencjalnie mogła mu coś odgryźć.
-Hej – powiedział spokojnie, starając się brzmieć jak najbardziej przyjaźnie.- Hej, zimno ci?
Mogłoby się wydawać to idiotyczne dla osób postronnych i pewnie było, ale Kornwalia nie zamierzał walczyć bez wyraźnej potrzeby. Stworzenie, chociaż niebezpieczne, było stworzone z magii, a Myghal trochę tęsknił za tego typu towarzyszami. Żałował w tamtym momencie, że nie ma żadnego jedzenia, którym mógłby go skusić – chyba że pierzasty lisek gustował w kwiatkach, ale za wcześnie na testy. Po części miał nadzieję, że uda mu się jakoś do siebie potworka przekonać i może zyskać towarzysza, który pomógłby mu potem w walce. Tak robiły psy, a ten tutaj...
Żeby nie było, uważał. Bardzo. Podczas gdy jedną dłoń wyciągnął  w dość zachęcającym geście, druga zaciśnięta była na kiju. Na razie trzymał go nisko, w każdej chwili był jednak gotów zamachnąć się i rąbnąć istotę po pysku.

Myghał czekał cierpliwie, tylko przyglądając się poczynaniom istoty. Był stracony i to stracony coraz bardziej, bo istota nawet zachowywała się jak przestraszony pies, a obok takiego Kornwalii trudno było przejść obojętnie. Cholera by wzięła jego sympatię do zwierząt. Pyszczek stwora był przyjemnie ciepły i, niespodzianka, na razie nie zacisnął swych szczęk na kornwalijskich palcach. Myghal miał ochotę sięgnąć ręką i go pogłaskać, ale trzymał ręce przy sobie i na razie go nie dotykał. Pozwalał potworkowi robić co chciał, a ten nagle spróbował się na niego... Wspiąć?
Wgryzie ci się w brzuch i zje wnętrzności – ostrzegł jedyny przytomny głos w jego głowie. –Nie bądź debilem.
Zignorował resztki swojego rozsądku – ostatnio bardzo często mu się to niestety zdarzało. Nie zrobił nic, żeby powstrzymać tego pseudo liska, nie zamierzał mu też jednak pomagać. Ściągnął zaś ostrożnie swój plecak, z zamiarem wyciągnięcia z niego dodatkowej koszuli.

Cóż, istotka na pewno ogrzała jego serce swoim zadowoleniem. W pewnym momencie położył swój kij na ziemię i w ten oto sposób miał wolne obie ręce. Jedną nadal próbował wygrzebać koszulę z plecaka, drugą pogładził istotkę po głowie. Zaśmiał się, naprawdę rozradowany. Nawet nie spodziewał się, że magia stworzyła również tak piękne i przyjazne stworzenia. Myślał, że wszystko po drugiej stronie bariery będzie chciało go pożreć. Istotka na jego kolanach była zaś cudowna, a mruczeniem zupełnie wkupiła się w jego łaski.
Ale potem zapłonęła.
Myghal krzyknął, najpierw z zaskoczenia. Zapach dymu, który natychmiast wdarł się do jego nosa, był ostrzeżeniem przed bólem, który zaraz poczuł. Krzyknął po raz kolejny. Rękę, którą wcześniej gładził delikatnie istotę, zacisnął na jej karku i spróbował z całej siły od siebie odepchnąć. Ta, która szukała koszuli, zacisnęła się na rękojeści noża. Rzucił się na nogi, oślepiony bólem, próbując oderwać od siebie, zrzucić, odpędzić istotę, wszystko byleby opanować jakoś ten ogień. Na razie nie zamachnął się jeszcze bronią, dzieliły go od tego jednak tylko sekundy.

Nawet nie myślał o tym, że krzyczeniem mógłby zwrócić na siebie zdecydowanie za dużo uwagi. Właściwie nie myślał o niczym, zupełnie stracił głowę, to był jakiś koszmar. Gdy tylko stworzenie się od niego oderwało i uciekło w popłochu, Myghal niewiele myśląc rzucił się na ziemię, na płonący brzuch. Przywarł płasko do zimnego podłoża i, wyjąc z bólu, podczołgał się kawałek do plecaka. Wyrwał z niego nieszczęsną koszulę, owinął się nią jak mógł i odrobinę zbyt gwałtownie się z nią przeturlał. Ogłupiony mózg podsuwał mu, że tak właśnie powinien postępować, że nie powinien zrywać z siebie materiału, powinien po prostu odciąć powietrze. Kontynuowałby swoje czynności dalej, gdyby nie fakt, że zauważył jakiś ruch we mgle. Zatrzymał się znowu na brzuchu, mając nadzieję, że dostatecznie opanował sytuację. Załzawionymi oczami popatrzył w stronę nadciągającego niebezpieczeństwa, a zdrową rękę wyciągnął po nóż. Musiał wypuścić go gdzieś po drodze. Chłód stali pod jego palcami chyba nigdy w życiu tak go nie ucieszył.

The member 'Kornwalia' has done the following action : Dices roll

'Rodzaj potwora' :

Ogień przestał się jarzyć, ale ból niestety nie odszedł równie magicznie. Ani zapach. Nie mógł jednak zastanawiać się nad chwilową niedogodnością, bo spomiędzy drzew wyleciały trzy, nie, cztery potwory i te nie miały już chyba dobrych zamiarów. Nie miał nawet czasu na spojrzenie ze smutkiem na swojego kilkusekundowego przyjaciela, bo tym razem żadna z istot nie miała już dobrych zamiarów. Stanęły bardzo blisko, na tyle blisko, że Kornwalia mógłby pewnie bez problemu wytarmosić je za uszy. To jest, gdyby chciał stracić rękę. Mógłby je też rąbnąć kijem czy rzucić nożem, nie wydało mu się to jednak niezłym pomysłem.
Ogień. One były z ognia, a on miał wodę w plecaku. Sięgnął po nią, a potem rzucił się na nogi. Nie próbował być cicho, wręcz przeciwnie, zatupał przy tym głośno (i zawył, chociaż to akurat nie było częścią planu). Odkręcił butelkę i, z pewnym wahaniem, chlusnął na najbliższą parkę, mając nadzieję, że to coś da. Że nie zrobi jakieś poważniejszej krzywdy, tylko przegoni.
Gdzieś po drodze umknęło mu, że lisoorłów powinno być cztery, nie trzy.

The member 'Kornwalia' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 2

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 7

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Obrona' : 8, 6

--------------------------------

#2 'Atak' : 5

--------------------------------

#3 'Siła ataku' : 8

W gruncie rzeczy nie wyszło to tak źle – potwory uciekły, tymczasowo rezygnując z ataku, a oto mu głównie chodziło. Zmarnował przy tym sporo całkiem dobrej wody, mógłby nią może przemyć poparzenia, no ale wypadki się zdarzają. Myghal wziął głęboki wdech i wyprostował się, zagryzając przy tym wargę. Piekło.
Gdyby zwierzak zaatakował go w ciszy, Kornwalia najprawdopodobniej w ogóle nie zwróciłby na niego uwagi, przynajmniej zanim byłoby za późno. Bojowe ćwierknięcie ostrzegło jednak Myghala na kilka sekund przed atakiem. Instynktownie obrócił się na pięcie, biorąc przy tym zamach nożem. Nie miał pewności czy trafi powietrze, czy może jakiegoś stwora za swoim plecami, ale z drugiej strony to nie było nawet szczególnie przemyślane posunięcie.

The member 'Kornwalia' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 10

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 7

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 5, 6, 1

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 3, 5, 9

Myghal mógł jedynie wytrzeszczyć oczy, bo to nie miało być tak. Nie tego chciał. Nie myślał, że... Że zabije go tak jednym ciosem. Tak brutalnie, wcale nieszybko, sprawiając mu przy tym cholernie dużo cierpienia. Nie miał jednak czasu na uporanie się z szokiem, bo nadciągały kolejne lisoorły.
Jeden nóż to było za mało na trzy rozwścieczone stworzenia, wiedział to, ale nie było już czasu rozglądać się za inną bronią. Nie wiedział też co mogłoby posłużyć za tę broń, kij był za daleko. Odskoczyć też nie było za bardzo jak, no bo w którą stronę? Zamiast więc próbować uciekać, skoczył prosto na dwa duże lisy. Wydarł się przy tym strasznie, a poza tym znów na oślep zamachnął się nożem, mając pewnie nadzieje, że i przy tym impet załatwi sprawę. Albo kupi mu kilka sekund. Albo zaskoczy. Albo przynajmniej sprawi, że zamiast trzech, będzie miał na karku jedynie dwa stworzenia.

The member 'Kornwalia' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 4

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 10