[AK] Wyprawa - Svalbard [I] - zakończona

Cieszył się, że to nie jest bezpieczne miejsce. Poprawił rękawice z foczek skóry - pamiątkę równie mroźnych zim na Spitsbergenie - zanim przekroczył barierę. Bez strachu, bez zawahania. Jakby szedł na spotkanie starej znajomej w osobie śmierci. Wciągnął w płuca zimne powietrze, nim przysłonił usta szalikiem i poprawił jeszcze odzienie. Nie zakładał pełnej, ciężkiej zbroi, lecz głupotą byłoby wyjść bez niej. Zwłaszcza, że miał aspiracje wrócić z kilkoma potworzymi truchłami. A jak bogowie dadzą, to i z artefaktem. Przede wszystkim wybierał się po jedzenie. Założył wobec tego ciepłe odzienie, a na nie fragmenty lekkiej zbroi. Ot, nieco obrony na pierś i kończyny. Nie czyniło to wielkiej różnicy w jego gibkości i sprawności, skoro i tak musiał ubrać się grubiej. Nawet on nie jest w stanie przetrwać takiego zimna w codziennych ubraniach. Zapiął ciaśniej jedną klamrę, zanim dobył w razie co sztylet. Trzymając go w lewej dłoni ruszył przed siebie, rozglądając się. Starał się iść cicho i jednocześnie nie przeoczyć niczego ważnego. Błysku kryształu albo artefaktu. Czy kłów potwora, nagle atakującego go z bieli. Na niebo również zważał, zerkając co jakiś czas, czy nic groźnego nie nadlatuje. Nie dość, że ciemno, wietrznie i te drzewa, to jeszcze latadła dookoła. Noc jest tu strasznie wymagająca. Wyzwanie. Podobało mu się.

To było strasznie drażniące. Ślady, które zdążyły zniknąć, nim się im przyjrzał. Skrzypienie śniegu, trzask gałązek, świst oddechu. Wydawał tyle odgłosów, że to aż cud, iż nic jeszcze się nań nie rzuciło. Nie potrafił chodzić ciszej, bo by musiał stanąć. Oddychać też nie mógł przestać. Ale teraz, w obliczu adrenaliny, wyostrzającej zmysły, zaraz albo popadłby w szaleństwo, albo zacząłby denerwować się sam na siebie. Panował jednak nad emocjami. Przynajmniej do czasu. Do momentu, aż coś przerwało jego rytm - zerknięcie w górę, w dół, na boki, spokojne kroki i opanowany oddech. Hałas, huk arytmiczny i burzący porządek dotychczasowej przechadzki. Poczuł nagle dziwne podniecenie i skok adrenaliny, aż mu własne tętno zadudniło w uszach. Cofnął się, dla bezpieczeństwa, czekając, co ujrzy. Chciał to coś znaleźć. I bardzo się ucieszył, że znalazł.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

'Rodzaj potwora' :

Przez kilka chwil gapił się na zwierzaka w pewnego rodzaju konsternacji. To to narobiło tyle hałasu? Takie małe, a jakie żywotne. Einar wyprostował się wolno, rozluźniając nieco. Rozejrzał się, by sprawdzić, czy nic większego nie nadchodzi, nim skupił znowu uwagę na fretkogąsienicy. Zasadzał się na grubego zwierza, a o tym stworzeniu można by powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że jest grube. Płaskie takie. Rzeczywiście, trochę jakby ktoś ożywił szalik z lisa. Brakowało jeszcze między kiełkami takiego metalowego klipsa, by skórka złapała się za swój własny ogon i ładnie układała na barkach. Rudzielec przyglądał się zwierzakowi, zanim sięgnął do pasa. W jednym z przytroczonych sakiewek znalazł samotną śrubkę. Pokazał przedmiot zwierzakowi, poruszał nim, by fretogąsienica wiedziała, że błyszczy, zanim opuścił rękę i z dołu rzucił śrubkę w śnieg. Ot, z ciekawości, czy stworek pobiegnie za nią. Skoro już się zawiódł na wielkości przeciwnika, może przynajmniej trochę się z nim podrażnić. A nóż widelec okaże się zabawny.

Nie czekał, aż stworzenie zacznie kopać w ziemi. Chciał zwrócić jego uwagę na śrubkę i rozkojarzyć. Niestety, nie wyszło, wobec tego skoczył w momencie, gdy chwiało się przy tworzeniu łapek. Fakt faktem... Obserwowanie procesu kształtowania nowego ciała było interesujące i zajmujące. W jakichkolwiek innych okolicznościach stałby tam dłuższy czas, patrząc, jak dziwny płaszczak porusza się i w jaki sposób jest w stanie widzieć, co robi. Zwierzątko wydawało się być o tyle zabawne, że niemalże funkcjonowało w dwóch wymiarach. Musiało mieć dobrą pamięć i orientację, skoro jest w stanie zapamiętać, gdzie Einar rzucił śrubkę i nie patrzeć, gdzie idzie.
Tyle, że teraz nie miał na to czasu. Ciekawiło go coś jeszcze i to zacznie bardziej, niż fizjologia płaszczaka. A mianowicie błyszczący przedmiot.
Wobec tego spróbował ciąć i ranić stworzenie tak, aby nie było zdolne uciec. Lub w ferworze walki upuściło przedmiot.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 7

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 4

The member 'Szwajcaria' has done the following action : Dices roll

'Obrona' : 6

Gdy udało mu się przebić stworzenie i zatrzymać je w jednym miejscu, problem stanowiło już tylko wicie się potwora. Nie był w stanie dostrzec, czy dalej trzyma odłamek w łapkach, czy już go upuścił. Na szczęście nie stracił czujności. Wyłowiony kątem oka ruch sprawił, że poderwał na moment głowę. Niestety, stworzenie poruszało się zbyt szybko, aby zdołał mu się przyjrzeć, jakkolwiek mawia się, że "kątem oka najlepiej się obserwuje". Bądź nie chciał marnować szansy. Opuścił znowu głowę, wsadzając rękę między przednie kończyny stworzenia. Może ryzykuje niepotrzebnie. Może zakończy się jedynie pogryzieniami, a drugi atak go wykończy. Kto wie. Teraz jednak te ostatnie chwile, jakie miał, nim kolejny cień wyłoni się zza drzew, wykorzystał na grzebanie między łapkami stworzenia. Zadarł głowę, macając na oślep, lecz dzięki temu mając na widoku również otoczenia. Coś za coś. Serce mu przyspieszyło i nagle zrobiło się niesamowicie gorąco.
- Zamknij się, cholera, bo jeszcze zwabisz coś większego... - Wysyczał do płaszczaka, trzymając go za łapkę i próbując namacać odłamek.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

'Rodzaj potwora' :

The member 'Szwajcaria' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 5

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 10

Skrzywił się minimalnie, czując, jak łasica owija się wokół jego dłoni i wbija weń zęby. Pozwolił jej na to. Zacisnął palce na galaretowatych łapkach i ani myślał puścić, zwłaszcza, gdy wreszcie namacał odłamek. Wykorzystał fakt, że płaszczak tak szczelnie się okręcił i desperacko trzyma, by wyszarpnąć z drobnego ciałka sztylet. Nie mógł sobie pozwolić na to, by obie ręce zajęte były jednym potworem. Zwłaszcza w momencie, kiedy atakuje kolejny.
Nie miał czasu przyjrzeć się dziwacznej sowie. Przez moment tylko zawahał się, czy uciec, czy zaatakować. Ale nie może pozwolić sobie teraz na unik, bo potwór znajdzie się za nim, a Einar będzie musiał się gimnastykować z jedną ręką, aby odwrócić się doń przodem oraz odeprzeć hipotetyczny, następujący po tym atak. Takie rozwiązanie wydawało mu się tragiczne w skutkach, z wyłupieniem oczu włącznie. Wobec tego, skoro już miał sztylet wolny, uniósł go. Liczył, że latadło nie zdąży wyhamować i nadzieje się lub co najmniej rozpruje sobie brzuch o ostrze.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 1

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 6

Nad złamaniem by się aż tak nie rozwodził. Nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz miałby coś złamane. Ale to nie było zwykłe złamanie. To nie było nawet zmiażdżenie. Wpierw usłyszał odgłos dartego materiału, potem trzask pękającej kości. I na samym końcu mlask urywanego ciała. Impet uderzenia był tak duży, że aż rudzielec zachwiał się i poleciał w tył. Ale nie zamierzał oddać łasicy bez walki, bez chociażby jeszcze jednej próby odzyskania odłamka. Skoro i tak zachwiał się i nie miał jak się podeprzeć, chwycił mocniej sztylet i wykorzystał energię oddaną mu przez lecącą sowę, by zamachnąć się i spróbować przyszpilić ją do podłoża.
Jeszcze nie czuł bólu. Jeszcze był zbyt pobudzony i nakręcony adrenaliną, by zdać sobie sprawę, że wykrwawi się w przeciągu kilku chwil i nie powinien się tak szarpać. Jego głupi upór wygrał z resztkami zdrowego rozsądku. Wyrzucałby sobie, że poddał się bez walki i nie potrafił po prostu odpuścić.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 9

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 9

The member 'Szwajcaria' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 3

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 2

To wszystko działo się w tak szybkim, wręcz oszałamiającym tempie, że nie był w stanie nadążyć myślami za latającymi fragmentami ciał. Nie spojrzał za odciętą głową, która poturlała się gdzieś w śnieg. Nie interesowało go szamoczące się truchło. Rozejrzał się tylko, czy nic nie nadchodzi, nim niezgrabnie podniósł się do siadu i zaczął gałganami materiału zapychać ranę. Tym, co wisiało z jego kaftana i tym, co ściągnął z kikuta. Jedną ręką było ciężko. Tyle dobrego, że żołądek nie sprawiał mu problemów i nie miał rewolucji brzusznych związanych z faktem zdzierania materiału z jego własnej, urwanej i na wpół pożartej ręki. Paradoksalnie, nawet cieszył się, że sowa zeżarła kawałek - łatwiej było oberwać koszulę. Kiedy zapchał już krwawiący kikut, dostał z plecaka fragment bandaża i obwiązał wszystko, pomagając sobie zębami. Miał problemy, bo ręki nie zostało wiele, ale ile mógł, tyle zacisnął, tworząc pseudo-opaskę uciskową, by nie krwawiło. Okręcił jeszcze niezgrabnie parę razy wokół piersi, aby wszystko się trzymało. Dopiero teraz zdał sobie sprawę jak rana (tu wstaw wiele niecenzuralnych epitetów służących do określenia niezwykle wysokiego poziomu bólu) (tu z kolei wstaw niekulturalne określenie na czasownik "boli"). Zacisnął zęby. Musi wytrzymać. Spojrzał na truchła, raz jeszcze rozejrzał się, nim zaczął je przetrzepywać w poszukiwaniu błyszczącego kawałka. Jak okaże się, że było to zwykłe szkiełko i stracił rękę z tak bezsensownego powodu... Chyba z rozgoryczenia pójdzie dalej. Po prostu. Uprze się coś znaleźć i dopiero wróci.