[AK] Wyprawa - Svalbard [I] - zakończona

Nie wiedział, ile mocy znajdzie w odłamku. Nie znał się na tym zupełnie. Ale zacisnął na nim palce, jakby od tego zależało jego przeżycie. Bo po części jest to okrutna prawda... Wyrwał odłamek z łapki potwora i niezgrabnie wcisnął go do sakiewki na pasku, po czym zamknął ją szczelnie. Nagle ręka mu zaczęła drzeć, bogowie wiedzą, czy to z bólu, podniecenia, czy szoku. Chyba wszystkiego po trochu. Mały skrawek... Mały. Ale w razie wypadku czy nagłej potrzeby obrony będzie przydatny, bardzo.
Nawet przez myśl mu nie przeszło, by się dzielić. Ale fakt, że w głowie zaczęło mu wirować gorzej niż po ostrym piciu, świadczy, iż trzeba zawracać. Nawet, jeśli wyleczy swoją rękę, nie zdoła opanować się na tyle, by jej nie stracić ponownie. A to by było marnowanie energii. Jego, jego własnej, którą nareszcie zdobył. To jak początek zbierania majątku, pierwsza wypłata, pierwszy zapasik mocy, na który sam ciężko zapracował. Tę wyjątkowo mocno się szanuje i skąpi jej strasznie.
Nie zauważył, że trzyma rękę wciąż na sakiewce. Oderwał dłoń i dostał plecak. Zaczął niezgrabnie wciskać doń fretkę. Tej to na pewno nie daruje. Z futrzastej skóry zrobi szalik albo kołnierz, a ta gruba, wewnętrzna skórka może nadać się na bukłak albo coś.
Sowa niestety nie zmieściła się do środka. Była zbyt duża, zaryzykował więc wziąć ją w zdrowej ręce. Po tym, oczywiście, jak pozbierał swoją broń. Wstał - nie bez problemów - zarzucił plecak i z truchłem w łapie zaczął kierować się w stronę miasteczka. Zerkając co jakiś czas dookoła, czy nic nie chce go zaatakować.

Wziął głęboki oddech, aż zatrzeszczały mu żebra. W ustach zaczęła zbierać się gęsta, zalepiająca plwocina, zwolnił więc nieco, by splunąć w śnieg. Nie oglądał się za siebie. Jedyne na co zważał to cienie i niebo. Przyglądał się, czy nic nagle nie pojawiło się za nim ani nie planuje ataku z powietrza. Wcześniej nawet nie zauważył, jaki kawałek zdążył odejść. Teraz to może się źle dla niego skończyć. Spacery z krwawiącym ochłapem w miejscu ramienia nie są raczej wskazane...
Miał wrażenie, że zimno zrobiło się jakieś dotkliwsze. Wiatr smagał go w policzki, a upływ krwi sprawiał, że kończyny drętwiały i odmawiały posłuszeństwa. Zaparł się jednak. Stawiał krok za krokiem, prąc przed siebie i rozglądając się. To na boki, na niebo, na ziemię, by sprawdzić cienie. Jak to dobrze, że Księżyc był wysoko i świecił jasno. Nie było problemu z obserwowaniem otoczenia. A umykające cienie wyjątkowo wyraźne. Chyba tylko wariat wybrałby się na podobną wyprawę w czasie nowiu. Einar jeszcze aż takim ryzykantem nie był.
Teraz też jego zdrowy rozsądek się odezwał i nakazał mu porzucić truchło na pastwę padlinożerców. Nie zrobił tego jednak. Stracił kończynę, to przynajmniej zrobi sobie poduszkę z tej sowy, a mięso upiecze. Niech się potwory zadowolą ręką rudzielca. Zacisnął palce na łapach stwora i wlókł go dalej.

Nie dawał się tak mocno nadziei. Wiedział, że póki nie znajdzie się wewnątrz, nie ma sensu świętować. To jak dzielenie skóry na niedźwiedziu, którego się jeszcze nie upolowało. I proszę, sprawdziło się. Niedźwiedzia skóra ani myśli położyć się przy kominku, tylko dalej walczy. Cofnął się o krok, wbijając wzrok w ziemię. Rozluźnił palce trzymające sowę, upuścił plecak. Teraz nie są mu niezbędne. Potrzebuje pełnej sprawności na ten ostatni atak. Zwłaszcza, że plecak trzymany tylko na jednym ramieniu systematycznie mu spadał. Wyciągnął sztylet i oblizał spierzchnięte wargi. Nie zamierzać dawać potworowi szansy na wydostanie się i wyprowadzenie ataku. Skoro ma zginąć, to woli zaatakować pierwszy. Ujął mocniej ostrze i klęknął, próbując z rozmachem wbić je w miejsce, z którego wyłaniał się stwór. Nim ten pojmie całą sytuację i przygotuje się na obronę. Ot... Chciał wykorzystać element zaskoczenia przeciwko temu, który zaskakuje.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Rodzaj potwora' :


--------------------------------

#2 'Atak' : 6

--------------------------------

#3 'Siła ataku' : 7

The member 'Szwajcaria' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 1

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 2

Zamrugał. Aż dwa razy. Udało się. Trafił go, był szybszy. Rozejrzał się, sprawdził, czy nic nie nadchodzi. Był ledwie kilka kroków od bariery, więc podszedł, by rzucić za nią plecak z zamkniętą wewnątrz fretką oraz truchło sowy. Lepiej nie ryzykować utraty jednego łupu na rzecz innego. Zwłaszcza, że zaczynał mieć wrażenie, iż kusi los. Jednak zabezpieczywszy mięso i dobytek, niezgrabnie oraz chwiejąc się lekko ze zmęczenia, wrócił po dziwacznego żółwia. Otaksował wzrokiem otoczenie, aby zaraz po tym kucnąć i zacząć podważać sztyletem kawały lodu. Ciężko było jedną ręką. Ale ten stwór również może się przydać. Tyle, że był spory. Ale jakby go tak przewrócić na grzbiet i położyć na nim sowę? Powinien być w stanie zawlec go do rezydencji. To przecież nie aż tak daleko... Chyba. W głowie mu się mąciło i myślenie o odległości to była teraz katorga. Gdy usunął już lód i dostrzegł zęby, aż uniósł brwi. Cieszył się, że zabił to coś pierwszy, nim ono zdołało się nań rzucić. Podjął próbę przeturlania stworka bliżej bariery.

Zawahał się. Może stracić... Wiele stracić. Rozejrzał się i zostawił żółwia, biorąc głęboki wdech i wypuszczając wolno powietrze z ust. Musi być trzeźwy na umyśle. Przeanalizować sytuację. Jeśli podniesie żółwia, nie będzie miał, czym się bronić. W końcu jedyna ręka będzie mu potrzebna do trzymania potwora. Jeśli się uzbroi, nie podniesie truchła. Sztyletem nie da rady go podwa...żyć? Wyprostował się i rozejrzał, szukając wzrokiem kawałka gałęzi. Przyuważył ich kilka i podszedł, wybierając jak najmocniejszą. Żółw wszak swoje ważył. Wziął sztylet w zęby, a konar w rękę i wrócił do truchła. Wcisnął jeden koniec gałęzi pod pseudoskorupę, a resztę oparł o grunt. Tyle dobrego, że stwór nadal był lekko zakopany. Stworzona naprędce dźwignia miała oparcie w wysokim, zlodowaciałym "brzegu" dziury. Einar raz jeszcze odetchnął. Nie potrafił chyba uciec. Jak tchórz. Nie był tchórzem, co to to nie. Inna sprawa, że strach bardzo często warunkuje przeżycie... Pomaga zachować umiar, nie przekraczać granic, za którymi jest tylko śmierć.
Nie rozważał tego, czy mądrze czyni. Kucnął z jedną nogą na końcu gałęzi. Odczekał jeszcze minutę, zbierając siły, nim podważył dźwignią truchło i spróbował wbić sztylet w to, co znajduje się pod spodem.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Rodzaj potwora' :


--------------------------------

#2 'Atak' : 4

--------------------------------

#3 'Siła ataku' : 5

The member 'Szwajcaria' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 10

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 1

Syknął. Ciężko było trafić w takie małe, zwinne coś. Zwłaszcza, gdy jeszcze ruchy Einara były spowolnione przez upływ krwi, a ocena odległości i siły zaburzona przez zawroty głowy. Nawet, jeśli bolało, to w ogólnym rozrachunku tego nie poczuł. Urwana kończyna dostatecznie mocno dawała o sobie znać, zagłuszając większość odczuć. Zostawało tylko mrowienie drętwiejących i marznących kończyn. Ubytek krwi robił swoje.
Widząc, że coś przyczepiło się do jego ręki, niewiele myśląc walnął grzbietem dłoni w zmarzniętą ziemię. Chciał albo strzepnąć stworzenie, albo je przygnieść... Czy nawet zgnieść? Wygląda się na tak drobne, że zmiażdżenie go zdaje się prawdopodobne. Pytanie, czy starczy mu siły i refleksu.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 6

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 3

The member 'Szwajcaria' has done the following action : Dices roll

#1 'Atak' : 9

--------------------------------

#2 'Siła ataku' : 6

Otworzył szeroko oczy, czując, jak zwierzątko przesuwa kosteczki pod jego palcami. To dość... Przyprawiające o mdłości. Większość ludzi pewnie miałaby dość po tak organoleptycznym doświadczeniu przemieszczania poszczególnych części szkieletu w biomasie tworzącej organizm. Na szczęście Einar w życiu był świadkiem dużo gorszych rzeczy. Choć i tak się wzdrygnął. Zwłaszcza, kiedy zdał sobie sprawę, że szczur najprawdopodobniej zaraz zaatakuje twarz. Rozwieranie ślepi wcale w tym momencie nie pomoże. Poderwał się gwałtownie i wpierw strzepnął ręką, po czym - niewiele myśląc - uderzył bokiem ciała w pień najbliższego drzewa. Jeśli nie uda mu się zrzucić stworzonka, może przynajmniej teraz go skutecznie zmiażdży? Sytuacja przestawała być zabawna. Zwłaszcza, że nie uśmiechało mu się zostać zagryzionym przez... Szczura. To żałosne. Los nie może być tak okrutny.
Choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że i owszem. Fatum jest złośliwe. Einar zbyt mocno kusił los i chyba przyjdzie mu za to zapłacić.

The member 'Svalbard' has done the following action : Dices roll

#1 'Obrona' : 9

--------------------------------

#2 'Atak' : 9

--------------------------------

#3 'Siła ataku' : 5

The member 'Szwajcaria' has done the following action : Dices roll

'Obrona' : 1

Nie było mu przykro. Nie potrafiło. Nawet chyba nie zwrócił na potwora zbyt wiele uwagi. Jedynie spojrzał przelotnie na drzewo i ciałko tkwiące w nim, i już miał odejść, zanim przypomniał sobie, że może w środku jest coś ciekawego. Myślenie szło mu ociężale, ale w końcu załapał, że takie pęknięcia nie biorą się z niczego. Tam musiała być już wcześniej dziura. Złapał szczura za ogon i wyciągnął go ze szczeliny, nim rzucił stworzenie na ziemię i zdeptał. W zasadzie, nawet nie zauważył tego, że nastąpił nań nogą, jego uwagę absorbowało zaglądanie do wnętrza drzewa. Minimalnie, ile mógł, wsunął tam palce, by namacać, czy przypadkiem nic w środku nie leży. Jeśli nadal miał całą dłoń, a w środku nie było żadnego interesującego przedmiotu, odsunął się od pnia i dopiero wtedy zerknął na dwa truchła. Kręciło mu się w głowie. Zrezygnował z brania żółwia, nie da rady go donieść. Jednak kucnął powoli i ostrożnie, by obejrzeć jeszcze zarówno szczura, jak i wcześniejszego potwora. Ostatnie, szybkie zerknięcie, zanim wróci za barierę. Bo inaczej tu zemdleje... I będzie kiepsko.