Szwecja

Nawet siedząc jest wysoki. Ma długie nogi, smukłe ramiona i płaski brzuch. Jest mężczyzną o niezwykle szczupłej sylwetce. Twarz ma pociągłą i surową. Skóra niczym suszona na słońcu, aż stała się mocna jak stal, a jednak całkiem blada.

Oczy wyglądają jak otwarte rany dziwnie blade, niemal bezbarwne, a wzrok niepokojący. To spojrzenie, przed którym nic się nie ukryło. Zdaje się być zimne i ostre, czasem puste, czasem iskrzące gniewem. Oczy często zaczerwienione i podkrążone, a brak snu jedynie dopełnia ich prezencji.

Usta mogłyby doprowadzić niejednego do rozpaczy. Wydają się stworzone do gniewnych grymasów i ostrych słów krytyki. Składają się tylko z wąskich warg i zaciśniętych mięśni. Zapomniały jak się uśmiechać, a nigdy nie umiały się śmiać.

Jako, że pochodzi z północy jest blondynem, o włosach jasnych niczym kute złoto. Mimo, że są zazwyczaj obcięte bardzo krótko, nie przeszkadza im to w układaniu się jak chcą, tworząc nieład.

Ma na boku bliznę ciągnącą się od żeber do połowy uda, której kształt wskazuje, że lepiej o nią nie pytać. Sponiewierany, czy zdenerwowany, zawsze wyprostowany z podniesioną głową. Chociaż nie jest on szczególnie nieatrakcyjny, nie można również uznać go za przystojnego.


Jest osobą skomplikowaną. W jego głosie nie było śladu ciepła. Rzadko je w nim słyszano. Od czasu, gdy wszystko się zmieniło, na próżno szukać w nim życzliwości i uczucia. Bernhard wcześniej również nie był wylewny, a mówiąc o nim ludzie używali słowa „twardy” i „straszny”. Mieli rację. Nigdy się nie nauczył łagodzić swych wypowiedzi. Mówił to, co myślał. W większości. W swojej ocenie uważał, że to pragmatyczne. Lecz teraz, biorąc pod uwagę jak cały świat się obrócił trudno mówić o oswajaniu. Szwed wychodził z wniosku, że nikt sobie życia nie wybiera. Trzeba się dostosować, być wytrwałym. Nigdy nie dowiesz się jak wiele możesz znieść, póki bycie silnym nie jest jedyną opcją.

Jednak czym innym jest dostosowywać się do całkiem nowej rzeczywistości. Wcześniej był sceptykiem, który twardo stąpał po ziemi. Ziemię jednak zburzono, a z wszelkiego krytycyzmu postanowiono go obedrzeć. Trudno podnieść się po czymś takim. Jednak udało mu się. Natomiast nie był już tą samą osobą.

Jest w nim znacznie więcej, niż widać na pierwszy rzut oka. Ma w sobie spory chaos, który skutecznie spycha poza granice zrozumienia. Świadomość, że doczesne środowisko zniknęło, wyprała go z resztki żywotności. Nie oznacza to, że był on cieniem własnej przeszłości. Doprowadzony do niezwykłej apatii tak bardzo przyzwyczaił się do ciągle obniżonego nastroju, że wydał mu się on normalnym elementem jego osobowości. Z czasem przerodziło się to w mizantropię. Swoje osobiste lęki i antypatie przerzuca na innych zamiast zmierzyć się z nimi osobiście.


Uważa się za osobę racjonalną, ale w rzeczywistości kieruje się szczątkami emocji i uprzedzeniami. Wszystkich traktuje jak pionki na swojej szachownicy. Jak kogoś trzeba strącić, to się strąci. Lubi posiadać ostatnie słowo, nie liczy się z konwenansami, narzuca otoczeniu swoją wolę. Niezwykle rzadko podnosi głos, zazwyczaj mówi niemal szeptem, co przy jego niskim głosie nie jest niczym kojącym. Jest pozbawiony cynizmu, a zasady, którym hołduje są bardziej aprobujące, niż egoistyczne ukierunkowanie na pielęgnowanie własnej dobrej sławy.

Można nazwać go wyrachowanym. Przy pierwszym spotkaniu już da się zauważyć subtelny murek zdystansowania w jego zachowaniu. Jest dla niego nieznośna myśl o tym, że jego uczucia i emocje mogą być obiektem czyichś kpin, żartów. Ma obsesję na punkcie afrontów zarówno rzeczywistych jak i tych, które sobie wyobraził. Często, więc patrząc na innych ludzi dostrzega w nich najgorsze cechy swojej osobowości. Jest mściwy - to jedna z jego najwyraźniejszych cech.


- zgrzyta zębami
- nie lubi mleka
- nie dosłyszy na lewe ucho
- nogi mu marzną w nocy

Wszystko, co potrzebne, zawarte.
Akceptuję.